جبرئیل خان بابایی از استادش حسین حصاری نوشت/حصاری نویسنده ایی بی مانند و انسانی شریف و مهربان بود

نوشتن از استاد حصاری برای بنده که در برابر شایستگیهای او همانند قطره ایی در برابر دریا هستم،سخت و دشوار است
استاد حسین حصاری از آن دست نویسنده های با کفایت و با لیاقت ورزش ملی ایران بود که به معنای واقعی معلم و استاد بود.
او از آن دست نویسندگان حاذق و کار درستی بود که هرگز جایگاه و اعتبار گران سنگش در حوزه نویسندگی و مقبولیتش در بین اهالی کشتی باعث نگردید به دیگران فخر بفروشد.
او برای نویسندگان جوان، همیشه چراغ راه بود و قدر میگذاشت و علی رغم آنکه قدر می دید و از او خواسته میشد تا بر صدر بنشیند،اما همانند معلم و استادی دلسوز با خوشرویی و مهربانی با آنهمه اعتبارش در کنار جوانترها و تازه کارهای حوزه رسانه می نشست و تجربیات کاری خود را با اخلاص در اختیار آنها قرار میداد.
به جرات میتوان گفت استاد فرهنگ لغت کشتی ایران بود.
در طول سالها فعالیت خود در عرصه رسانه ایی کشتی، که با افراد مختلف در این حوزه آشنایی کامل دارم کسی در حد و اندازه و قواره داشته های او ندیدم…
من از او درس آموختم، جدا از درس رسانه، از او آموختم بیش از هرچیزی به انسانیت و اخلاق فکر کنم، از او درس افتادگی و مهربانی آموختم، آموختم به جای فخر فروختن به دیگران به خصوص جوانترها و تازه کارها، کمکشان کنم تا پیشرفت کنند.
ایشان بزرگ بودند و بزرگی میکردند.
هرگز فراموش نمی کنم، روزی از او پرسیدم…
برایم سوال است که با آنهمه اعتبار و جایگاهی که دارید برخلاف بعضی ها که به دیگران مخصوصا جوانترها فخرفروشی میکنند، شما از خاطرات و تجربیات خود برای ما جوانترها میگوئید و دوست دارم دلیلش را بدانم….
هنوز چهره خندانش در  آن لحظه ایی که میخواست جوابم را دهد جلوی چشمانم است….
با مهربانی گفت: همانگونه که ما مینویسیم و تاکید میکنیم باید کشتی گیران جایگزین برای نفرات اول هر وزن پرورش دهیم، همانگونه که میگوئیم و مینویسیم که چند تیم باید داشته باشیم، باید در حوزه نویسندگی هم جوانانی شایسته پرورش دهیم تا در آینده جانشین افراد باتجربه شوند.
استاد حصاری آینده نگر بود و اندیشه های بلند نگرانه داشت
استاد در زمره بعضیهائیست که عجیب خوبند.
همان بعضی هایی که وقتی یادشان می‌افتی روحت جانی دوباره میگیرد.
یادشان که می‌افتی بی‌اراده لبخند به لبانت مینشیند‌.
بعضی‌هایی که آنها را کم میبینی و حتی اگر نبینی باز  هم با تو هستند.
همان بعضی‌هائیکه  عجیب می‌آیند و عجیب‌تر آنکه دیگر نمیروند،حتی وقتی که از کنارت رفته‌ باشند .
میمانند ؛
لبخندشان ..
تصویرشان ..
صدایشان ..
حرفهایشان ..
همه را پیشت امانت میگذارند و تو میمانی و یاد و آرزوی دیدار دوباره آنها…..
لازم به ذکر است استاد حسین حصاری متولد اردیبهشت 1323 در تهران بود که به عنوان اولین کشتی نویس مجله
دنیای ورزش مشغول به کار شد و چند دهه در مطبوعات ایران به خصوص نشریات ریشه دار و با سابقه ایی چون هدف ورزشی قلم می زد.
حصاری که چند سالی در آمریکا زندگی کرد،وی که به سرطان ریه مبتلا شده بود مدتی مشکلات تنفسی داشت و سرانجام در سن 71 سالگی در ایالت کالیفرنیا جان به جان آفرین تسلیم کرد.
خدمات حسین حصاری به ورزش ایران خصوصا کشتی بسیار مشهود بوده و از افراد خوشنام و معتبر مطبوعات ورزشی ایران بشمار می رود.