القاب قهرمان کُش
جیرئیل خان بابائی
دی 29, 1402
180182
داستان کشتی، قهرمانان و رسانه هایش در کشور ما با تمام دنیا فرق دارد. در کدام کشور سراغ دارید اینهمه مدعی در حوزه نویسندگی کشتی وجود داشته باشد؟
در همین روسیه ایی که بیخ گوش ماست،با آنهمه قهرمان جهان و المپیکش و جایگاهی که در کشتی دنیا دارد،چنین چیزی را میشود دید؟
انگار در هر کوچه، پس کوچه در داغستان، خاسایورت و… چند قهرمان چند مداله جهان و المپیک وجود دارد. آیا آنها هم اینهمه نویسنده و خبرنگار مدعی در کشتی دارند؟
آیا متولیان کشتی آن دیار فیلتری برای شناسایی و حمایت از نویسندگان و خبرنگاران واقعی و دارای شناسنامه رسانه ایی دارند یا خیر؟
البته در گذشته، آن موقع که رسانه ها و نویسنده های کشتی و حتی قهرمانانش مراعات خیلی مسائل را میکردند خبری از آشفته بازار رسانه ایی امروز و القابهایی که موضوع بحث میباشد نبود. نیاز نیست تاریخ کشتی را بالا و پائین کنیم یا ذره بین به دست صفحاتش را ورق بزنیم، آیا کسی به یاد دارد تختی را با آنهمه عظمت در قهرمانی جز بخاطر خصلتهای نیکوی اخلاقی و جز (پهلوان) بخوانندش؟
کسی به یاد دارد موحد بزرگ با آنهمه افتخار ، کسی که شش سال متوالی قهرمان جهان و المپیک شد و حتی یکبار هم‌نباخت را ببر و پلنگ و… صدایش بزنن و با این القاب و عناوین تیتر کیهان، اصلی ترین رسانه مکتوب آن روزها شود؟ کسی به یاد دارد امامعلی حبیبی بزرگ را با آنهمه لیاقت و شایستگی چیزی جز حبیب صدایش بزنن؟ (ببرمازندران) هم که بر او نهادند،برگرفته از داستانی غیر از فضای رسانه ایی در کشتی بود. مگر فراموش کرده ایم موحد نامدار که به معنای کامل اسطوره و نابغه ایی در کشتی بود،وقتی خبرنگاری از قول او مینویسد؛ (در المپیک فلان نتیجه را میگیرم) به روزنامه کیهان میرود و از نویسنده آن مطلب(دُری) بخاطر حرفی که اونگفته بود شاکی میشود و حتی بخاطر آن نوشته غیرواقعی تا مدتها بعد نسبت به رسانه و رسانه ائیها بی اعتماد میشود و دیگر با رسانه ها گفتگو نمیکند تا اینکه بعد از سالها برای اولین بار در گفتگوی اختصاصی با مجله دنیای کشتی واقعیتهای بسیاری را برزبان می آورد؟
ابراهیم جوادی کشتی گیری کمی بود؟
و خیلی از بزرگان دیگر….
نگاهی به تاریخ کشتی در دهه های اول و دوم بعد از انقلاب بیندازیم بازهم دلاورانی به چشم میخورند که کشتی دنیا را تحت تاثیر نام و شایستگی خود قرار دادند. رسول خادم، علیرضا دبیر، عباس جدیدی، علیرضا حیدری، عباس حاج کناری، محمد طلایی، اکبر فلاح،مجید ترکان، عسکری محمدیان، امیر رضا خادم، کسی میتواند در شایستگیها و لیاقتهای فنی و جایگاه و اعتبار فنی آنان در کشتی دنیا شک کند؟
آیا بزرگانی چون استاد لطیف، استاد حسین حصاری، استاد بیژن روئین پور، استاد جعفر محتشمی، استاد لارودی و دیگر اساتید برای آنان از القابی نظیر (ببر و پلنگ و ….) استفاده میکردند؟
چه کسی در نوشته های صدرالدین کاظمی( که همه میدانند به دلایل مختلف با او اختلاف نظرهایی دارم) کلمه ایی غیر متعارف در مورد قهرمانان بزرگ دیده باشد؟
یادم نمیرود، روزی محمود گنجی قهرمان مازندرانی دهه های پنجاه و شصت در زمان ظهور پسرش امیر عباس مرادی گنجی، که رسانه ایی خاص در آن مقطع بیش از اندازه به او میپرداخت، میگفت؛(اصلا موافق این کارهای رسانه ایی در قبال امیرعباس نیستم چون میدانم او را از مسیر درست خارج میکند) یا اینکه وقتی حسن یزدانی در کشتی دنیا ظهور کرد و فاتح المپیک شد(و پدرش هم به حق و به درستی برای محافظت و مواظبت از زندگی حرفه ایی قهرمانی، فرزندش را تنها نمیگذارد) در گفتگویی گفت؛ اصلا تمایل ندارم حسن را به چیزی جز نامش صدا بزنند. و این را بارها از زبان خود حسن یزدانی هم شنیده ایم اما امروز در فلان تورنمنت کشتی گیری نامدار با فلان ملیت خارجی با نگاهی حرفه ایی برای محک بیشتر و یا آماده سازی خود می آید شرکت میکند، کشتی میگیرد و میبازد، ما بجای آنکه تفکر حرفه ایی او را ببینیم آنچنان کشتی گیر پیروز را به عرش میبریم که انگار صاحب چندین مدال جهان و المپیک شده است؟
کسی نمیگوید، پیروزی یک جوان خواهنده و شایسته را کمرنگ کنیم، اما برای هرچیزی باید حد و مرزی قائل شویم ، آیا حد و مرزی قائل میشویم؟
آیا با خود اندیشیده ایم که اگر در پیروزی یک کشتی گیر جوان و آینده دار در برابر یک قهرمان بزرگ آنهم در یک تورنمنت نه چندان حائز اهمیت مبالغه کنیم چه بار روانی سنگینی بر دوش او میگذاریم؟
با بزرگنمایی پیروزی کشتی گیر جوان و آینده دارِ خود، در برابر یک قهرمان نامدار خارجی آنهم در یک تورنمنت بین المللی که کشتی گیر مغلوب با زیر پنجاه درصد آمادگی شرکت کرده نه تنها به کشتی گیر فاتح لطف نمی کنیم بلکه در حق او جفا میکنیم، این لقب ها قهرمان کُشند و نابود کننده ی استعدادها، رعایت کنیم.
