مرد روزهای سخت، چقدر زیباست ایستاده دیدنت
جیرئیل خان بابائی
خرداد 7, 1403
14080
چقدر زیباست ایستاده دیدنت ، حتی حال زمستان نیز عوض میشود وقتی تو هستی
فراموش نمی کنیم…
چند سال پیش کشتی ایران اسیر در بَرزخ بود، پریشانی و ترس از تکرار فاجعه المپیک 2008 پکن تمام کشتی را فراگرفته بود.ورزش ملی ایران محتاج یاری فرزندان راستینش بود. و به در خواست بزرگان و دوستداران کشتی،رسول آمد با مهر و عشق…
عهد کرده بود که بیاید با عشق هم بیاید تا دِینش را که ۲۰ و اندی سال پیش در آتلانتا ادا کرده بود دوباره ادا کند.
آمدنش نیز خود داستانی دارد مفصل که به وقتش بازگو خواهم کرد تا بماند در تاریخ ورزش ملی ایران،
جاده های موفقیت محدود بود و مبهم ، روبه خاموشی…
اما اراده ها سنگین تر و قوی تر از انسداد جاده ها… همه ی فكر و ذکرش کشتی بود و با آمدنش، روزها زیباتر از گذشته به کشتی لبخند زد.
موفقیت در المپیک لندن ، قهرمانی آزادکاران و فرنگی کاران در دنیا درخشش کشتی پایه در جهان، آشتی رسانه ها با کشتی، بازگشت اعتبار به ورزشی ملی و آخرینش موفقیت در المپیک ریو و کسب کرسى هاى بين المللی…
این ها همه یعنی اراده و عشق در مرام مردی که هیچگاه غیر از سرافرازی کشتی و مردم و کشورش نخواست. منكر برخی اشکالات و ضعف ها نمیشویم،خودش هم نیز بر این اعتقاد بود.
اما این یک واقعیت آشکار است که با درایت افسانه سازِ المپیک آتلانتا، در چیزی حدود هشت سال مدیریت شایسته او به اندازه یک تاریخ،تحول و افتخار را در کشتی ایران به چشم دیدیم
چهار سال حضور پربار در قامت مدیر فنی تیمهای ملی و در ادامه ریاست فدراسيون و عضویت در هیئت رئیسه اتحادیه ی جهانی كشتی، دکتر رسول خادم را برای همیشه تاریخ در عرصه مدیریتی کشتی ایران کم نظیر نه، بهتر است بگوئیم بی نظیر کرده است،
زمستانت بهاری رسول کشتی ایران،
مرد روزهای سختِ کشتی، چقدر زیباست ایستاده دیدنت، حال پاییز و خزان کشتی عوض میشود حتی وقتی نام تو به میان می آید، نامت تداعی کننده عزت و افتخار برای ملتی بزرگ است که همانند جان دوستت دارند،
حتی اگر خسته از ریا و نیرنگ جماعتی باشی که تو را آنچنان که هستی نمی بینند،جماعتی نزدیک به تو اما فرسنگ ها دور، آنهائیکه محبوبیت تو در نزد مردم قدرشناس، همانند خاری در چشمشان است…
آری برادر…اسطوره ها همیشه تنهایند، اما محبوب… تو را حتی اگر تحریف هم کنند، اما سرانجام این تاریخ است که شہادت می دهد تو را…
امروز نه تنها که کشتی به تو محتاج است و تو نباشی هوای ورزش ملی ایران همیشه سرد و مه آلود است ،
بلکه ملتی تو را با عشق یک صدا فریاد میزند و این یعنی تو برای همیشه در تاریخ این مرز و بوم به نیکی ماندگاری،
پس طاقت بیار رسول بی مانند کشتی ایران ، طاقت بیار
